Eight.

Jesteś idealna.

song.

-Alice!? - Ktoś potrząsnął moimi ramionami, na co gwałtownie podniosłam się do góry.

-Wszystko gra? - Ujrzałam lekko rozmazaną twarz Chestera.

Nic nie odpowiedziałam. Moje oczy zapełniły się łzami, a serce gwałtownie przyśpieszyło.

-Spokojnie. - Chłopak przytulił mnie do swojej klatki piersiowej, gładząc jedną dłonią moje plecy. -Jesteś bezpieczna. - Szeptał. -To był tylko sen.

Zacisnęłam powieki, starając się choć przez chwilę zapomnieć o wszystkim. Chester delikatnie bujał się na prawo i lewo, co sprawiło, że poczułam się o wiele bezpieczniej. Mój oddech się uspokoił, a strach zleciał ze mnie w zupełności.

-Dziękuję. - Szepnęłam cichutko, tuląc się do chłopaka.

*

-Zamknij się. - Warknęłam do Jamesa, kiedy znów zaczął truć o Justinie.

-Zakochałaś się? - Zaśmiał się ironicznie, patrząc na mnie z wyższością.

-Nie wiem, kim jesteś, ale na pewno nie moim bratem. - Rzuciłam mu spojrzenie przepełnione szczerą nienawiścią i skierowałam do wyjścia z budynku.

-Ma rację, powinieneś się zamknąć. - Usłyszałam głos MJ, kiedy wychodziłam na zewnątrz.

-Powinieneś, James. - Warknęłam pod nosem i ruszyłam przed siebie.

*

Jakąś godzinę później siedziałam już w magazynie, czekając na Justina.

Kiedy pojawił się w drzwiach, od razu poderwałam się do góry i rzuciłam w jego ramiona.

-Tęskniłaś? - Zaśmiał się, kładąc swoje ciepłe dłonie na mojej talii.

-Bardzo. - Mruknęłam cicho.

Byłam w tym momencie w niebie i mówię całkiem poważnie. Świadomość, że znajdował się obok mnie była czymś nie do opisania.

-Brat coś podejrzewa? - Spytał, nadal pozostając w tej samej pozycji.

-Nie. - Zapewniłam go z uśmiechem.

-A więc będę żył?

-Oj, zamknij się. - Zaśmiałam się i nie zdołałam się powstrzymać pod złączeniem jego warg z moimi. Uśmiechnęłam się delikatnie przez nasz krótki, ale czuły pocałunek, na co Justin zjechał dłońmi na moje biodra.

-Ja też za tobą tęskniłem. - Mruknął, odsuwając się ode mnie kilka milimetrów i łącząc jedynie nasze czoła.

Moment. Wróć. Co się właśnie teraz działo? Całowałam i przytulałam się z chłopakiem DELIKATNIE? To przecież nie w moim stylu, prawda? Jestem zimną, nieczułą suką. O co tu chodzi?

Otrząsnęłam się z bezsensownych myśli i wpiłam się łapczywie w usta Jusa, delikatnie poruszając się do tyłu. Kilka chwil później osiągnęłam swój cel. Razem opadliśmy na jednej ze starych, skórzanych kanap. Szatyn od razu położył się na mnie i zaczął składać dzikie pocałunki na mojej rozgrzanej skórze. W pewnym momencie włożył dłoń pod cienki materiał mojego swetra i zjechał nią wzdłuż mojego brzucha.

-Nie! - Krzyknęłam, spychając go z siebie i podnosząc się do pozycji siedzącej.

-Co się stało? - Zapytał, siadając obok mnie.

-Nic. - Potrząsnęłam głową i złapałam się za czoło. -Nic.

-Czyli tak po prostu poraz kolejny odskoczyłaś ode mnie jak poparzona..

-Daj spokój. - Zacisnęłam usta, czując jak zbiera mi się na płacz.

-Tylko powiedz, że wszystko jest teraz okej. - Justin objął mnie w pasie, a jego broda spoczęła na moim ramieniu.

-Jest okej, bo jesteś przy mnie.. - Szepnęłam, łapiąc jego dłoń dociśniętą do mojej talii. -Dziękuję.

*

-Gdzie ty byłaś? - Zaatakował mnie James, kiedy weszłam do mieszkania.

-Co to za pytanie? - Zaśmiałam się, wymijając go.

-Normalne, więc normalnie odpowiedz. - Odparł.

Odwróciłam się na pięcie w jego stronę i skrzyżowałam ręce na piersi.

-Do czego zmierzasz? - Spytałam, uważnie mu się przyglądając.

-Do tego, by dowiedzieć się gdzie byłaś. - Oznajmił.

-Na mieście. Nie twoja sprawa. - Burknęłam i skierowałam się schodami do góry.

-Okłamujesz mnie. - Krzyknął za mną brat, na co tylko machnęłam ręką i weszłam do swojego pokoju, gdzie opadłam na łóżku.

Sięgnęłam do kieszeni jeansów po komórkę i wykręciłam numer Justina.

-Halo? - Po kilku sygnałach usłyszałam jego seksowny głos.

-Tu Alice. - Odparłam tak, aby nikt oprócz Jusa mnie nie usłyszał.

-Coś się stało? - Spytał lekko zdziwiony.

-Nie. A w zasadzie tak.. James chyba zaczyna się powoli domyślać. - Westchnęłam ciężko, podchodząc do okna.

-To nie za dobrze, prawda? - Powiedział chłopak.

Nie wiem dlaczego, ale nawet w takich sytuacjach jego głos mnie uspokajał. Był dla mnie jakby lekiem. Dzięki niemu utrzymywałam się bez żadnych dragów.

-No niezbyt. - Jęknęłam cicho, opierając głowę o szybę.

-Chcesz się jutro spotkać? Pomyślimy nad jakąś intrygą. - Zaśmiał się Justin, co momentalnie rozładowało napięcie.

-Jasne. Może podjedziesz rano na tyły mojej szkoły, a ja jakoś się do ciebie prześliznę? - Uśmiechnęłam się do siebie na samą myśl, że spotkam go już za jakiś czas.

-Dla ciebie wszystko. - Odparł przesłodzonym głosem, na co zdołałam się jedynie zaśmiać.

-Dobranoc, Alice. - Dodał.

-Dobranoc. - Odpowiedziałam i rozłączyłam się, jednocześnie odkładając komórkę na szafkę.

Jutrzejszy dzień będzie pięknym dniem.

*

-James! - Krzyczałam, próbując dojrzeć coś wśród ciemności. -James!

Głośne łkanie roznosiło się po całym pomieszczeniu, pozostawiając za sobą donośne echo.

-James, to ja! Proszę! - Kontynuowałam, przedzierając się przez korytarz budynku.

W pewnej chwili dostrzegłam światło, wbijające się przez okno i padające na czyjąś klęczącą postać.

-James. - Jęknęłam i szybko podbiegłam do brata.

-Zabił ją.. - Łkał mój brat, pochylając się nad martwym ciałem drobnej dziewczyny.  -Zabił ją, rozumiesz?

-Ja.. Tak mi przykro. - Wydukałam, gładząc palcami jego plecy.

-Zabił ją. - Powtórzył i całkiem się rozpłakał. Opadł bezwładnie na ziemię, trzymając dłonie na ciele szatynki. Była martwa. Była martwa tylko dlatego, że James wybrał to, nie inne życie.

*

Otworzyłam oczy, rozglądając się po pokoju. Nie dostrzegłam w nim nic dziwnego, więc z powrotem położyłam się na łóżku, tyle że na boku. Było kilka minut po szóstej, więc za kilka minut powinien zadzwonić mój budzik. Wyłączyłam go, zanim zdążył wydać z siebie jakikolwiek odgłos i podeszłam do szafy.

Czułam się nieswojo. Mój pokój wypełniała jeszcze ciemność, a jedynym światłem, które się w nim znajdowało było kilka promyków wschodzącego słońca.

Wyjęłam z garderoby czarne, wiązane buty za kostkę, szarą koszulę i podarte, czarne rurki. Z naszykowanymi ciuchami udałam się do łazienki, gdzie wzięłam długi prysznic, umalowałam się lekko i ubrałam.

Kilka minut przed ósmą zeszłam do kuchni z zamiarem zrobienia sobie czegoś do jedzenia.

-Niesamowite. - Pokręciła głową moja mama, kiedy zauważyła mnie w drzwiach.

-Oh, zamknij się. - Przewróciłam oczami, podchodząc do lodówki.

-Słucham? - Odłożyła na blat kubek z kawą.

-Powiedziałam, żebyś się zamknęła. - Odparłam, wyjmując na bufet jogurt i łyżkę.

-Jestem twoją matką, nie masz prawa się tak do mnie odzywać. - Syknęła i podniosła się z krzesła na baczność.

-Udowodnij mi to. - Zakpiłam, zabierając się za konsumpcję śniadania.

-Żartujesz sobie ze mnie? - Matka zatrzymała się metr przede mną.

-Nie, ale mam wrażenie, że ty bezustannie żartujesz sobie ze mnie. - Uśmiechnęłam się sztucznie i wyrzuciłam do kosza puste opakowanie po serku.

-Jak możesz? - Kontynuowała kobieta.

-Daj-mi-spokój. - Zwróciłam się do niej, wymijając ją i odeszłam do przedpokoju.

-James! - Zawołałam.

-Już idę!

*

-Dlaczego jesteś dzisiaj taka nabuzowana? - Spytał mój brat, skupiając wzrok na drodze.

-Matka mnie wkurwia. - Zaczęłam. -Matka. - Parsknęłam ironicznym śmiechem, opierając się o zagłówek.

-Alice, nie bądź dla niej taka. - Westchnął James.

-Co jest z tobą? - Skrzywiłam się, odwracając głowę w jego stronę.

W odpowiedzi dostałam tylko ciszę.

-Jesteśmy. - Oznajmił po chwili, zatrzymując samochód przed moją szkołą.

-Dzięki. - Rzuciłam sucho i wysiadłam z auta.

Rozejrzałam się dookoła i po upewnieniu się, że nikt nie skupia na mnie uwagi, przemknęłam jak najszybciej na tył szkoły, gdzie miałam spotkać się z Justinem. Było dopiero wpół do dziewiątej, więc siadłam na murku, cierpliwie oczekując jego przyjazdu.

W pewnej chwili tuż przede mną pojawił się czarny Range Rover z przyciemnionymi szybami.

-Czeka panienka na kogoś? - Jus wychylił się po otwarciu okna, opierając się o nie oknem. Miał na sobie czarne okulary przeciwsłoneczne i kaptur od fioletowej bluzy.

-Może i tak, ale przerażają mnie tacy zakapturzeni mężczyźni. - Odparłam niewinnie, trzepiąc rzęsami.

-Adrenalina czasami się przydaje. - Chłopak teatralnie poruszył brwiami. -Zapraszam więc do siebie. - Kiwnął zachęcająco głową i otworzył drzwi z drugiej strony.

Obkrążyłam samochód i wsiadłam do środka, zamykając za sobą drzwiczki.

-Tęskniłam. - Uśmiechnęłam się zalotnie, wieszając się Justinowi na szyi i siadając na nim okrakiem.

-Nie tylko ty. - Mruknął mi do ucha, a jego ręce spoczęły na moich biodrach.

Przywarłam do niego, składając na jego ustach przepełniony namiętnością pocałunek.

-Nie wiem dlaczego tak jest, ale nie mogę wytrzymać bez ciebie nawet sekundy. - Szepnął. -Kiedy jesteś obok, jestem najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem. - Dodał, wkładając dłonie tylnich kieszeni moich spodni.

-Słodkie. - Zaśmiałam się.

-Jesteś straszna. - Oburzył się, odsuwając mnie od siebie.

-Dlaczego? - Spytałam, udając, że nie mam pojęcia o czym mówi.

-Miałaś odpowiedzieć, że ty też tak masz. Wszystko zepsułaś. - Na jego twarzy pojawił się zabawny grymas, który zdjęłam delikatnym pocałunkiem w czubek jego nosa.

-Co dziś robimy? - Wplotłam palce w jego włosy, delikatnie je mierzwiąc.

-Jak dla mnie to możemy zostać nawet tutaj. - Odparł uśmiechnięty.

-Tak? - Przejechałam opuszkiem wzdłuż jego policzka.

-Gdziekolwiek jestem, jeśli jestem z tobą to jestem w niebie.

-Ale słodzisz. - Przygryzłam dolną wargę, przenosząc dłonie na jego zgrabny tors zakryty koszulką.

-To ty mnie zarażasz tą słodkością. - Uniósł demonstracyjnie brwi.

-Chciałabym. - Westchnęłam i zsunęłam się na siedzenie obok.

-Co jest? - Zdziwił się Justin.

-Nic.

-Jak to nic?

-No nic i właśnie w tym rzecz. - Skrzywiłam się.

-Nie rozumiem. - Chłopak potrząsnął głową.

-Nie wiem co mam z tobą zrobić. Z jednej strony wydaje mi się, że mnie pociągasz i to nie jest chwilowe, ale z drugiej.. Jestem Alice Brown, która nic nie czuje. Bezuczuciowa, zimna suka. - Ponownie westchnęłam.

-Nie mów tak o sobie. - Zwrócił się do mnie Jus, ujmując jedną dłonią moją twarz.

-Ale taka jest prawda, Justin. Już nigdy od tego nie ucieknę.

-Nie mów tak! - Powtórzył, ale tym razem jego ton był o wiele bardziej stanowczy. -Nie jesteś suką. Jesteś idealna. - Dodał i złożył na moim czole krótki pocałunek, po czym złączył je ze swoim.

Czy to możliwe, że się w nim zakochiwałam? Że wskrzesił w moim sercu płomień? Że przypominałam sobie dzięki niemu co to znaczy 'kochać'? Nie wiem, ale mimo tego, że byłam bez żadnych używek czułam się przy nim wspaniale. Tfu. Lepiej niż z jakimikolwiek używkami.

~

nie ma za co.:)